sky

آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز

مثل آن روز نخست گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد!

یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان نه شکست و نه گرفت!

بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید

و در آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید زیر پاهامان ریخت ،

تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست !

ماه من غصه چرا !؟

تو مرا داری و من هر شب و روز ، آرزویم ، همه خوشبختی توست !

ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن

کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند ...

ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی، مثل باران بارید

یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست،

با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن و بگو با دل خود ،که خدا هست ، خدا هست!

او همانی است که در تار ترین لحظه شب، راه نورانی امید نشانم می داد...

او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام، غرق شادی باشد...

ماه من! غصه اگر هست ! بگو تا باشد !

معنی خوشبختی، بودن اندوه است...!

این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور چه بخواهی و چه نه !

میوه یک باغند! همه را با هم و با عشق بچین ...

ولی از یاد مبر!

پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا

و در آن باز کسی می خواند: که خدا هست ، خدا هست

و چرا غصه ؟ چرا !؟